Hayatın hepimize öğrettiği en önemli, en anlamlı bilgisi bu bence… Yaşadıklarından dolayı gün gelir yıkılırsın, dökülürsün, kendini bilmez olursun.

Dağılmışsındır kendi kendine işim çok zor dersin. Bu noktada destek te görürsün, köstek te…

Ve FARK edersin, parçalarını toparlayacak olan da yeniden ayağa kalkacak olan da aynı kişidir.

SEN KENDİN!...

Sadece yardım elini uzatanlar yetmez kendini bulmana, gücü içinde hissetmedikçe… Ya da kötülük yapanlar zafer kazanamazlar hayatınla ilgili, sen bittim demedikçe.

İnsan içine, kaynağına bakmayı bilirse dağları aşar, engin denizleri geçer ve sonunda KENDİNİ seçer.

Ne çok kişi annesiz babasız hayat yolunda bir başına yürüyor ve başarıyor…

Ne çok kadın çocuğuna hem anne hem baba oluyor, onu büyütüyor.

Ne çok insan iş kuruyor, zirveye çıkıyor, oradan inse de yılmıyor, yeniden başarıyor.

Sayısız örnek var önemli olan ne yapmayı seçeceğin. İhanet, iflas, hile, yalan, yalnızlık vesaire hepsi de kolay sonuçlar değil elbet…

Ama bir kere toparlanma, gücünü eline aldığında “Ya Allah” deyip o süreci toplamaya başlayınca gerisi geliyor. İyi, olumu gelişmeler birbirini takip eder. Kalbinizde şükür, umut ve mutluluk hissi oluşur.

Olur işte, tren rayına girer, su yolunu bulur, tuttuğun dal yeşerir, ağacın meyve verir.

Acıya takılı kalmamak, buradan ne öğrendim? Diyerek ders almak yeni adımlarla ilerlemek ilk yapılacaklardan…

Her gün öğrenmek, yeni şeyler söylemeyi alışkanlık edinmek gerek. Bunun için de hayatı okumalı, gelen mesajları hayata dair çözebilmeli, farkında olabilmeli, öğrenmeye niyetli olmalı.

Yaşadıklarımızın ayağımıza pranga olmadan önüne geçmenin bir yolu da bu…

KENDİ KAHRAMANIN OLMAK, hayatının kalanına odaklanmak başarmak demek, kendi yelkenine güvenmek demek.

Kendi hayatımızı ne kadar yönetebiliyoruz?