Güney sahillerimiz ve bir turistik işletmedeki gözlemim; modern toplumun en büyük çelişkilerinden birini gözler önüne seriyor: dışsal refah ve içsel sefalet arasındaki uçurum.

Yüzlerce Rus ve Avrupa kökenli ailenin özellikle 2-5 yaş çocukları, sakin ve huzurlu bir şekilde çevreleriyle uyum içindeyken, birkaç Türk ve Arap ailenin çocukları ortalığı feryatlarıyla inletiyordu. Bu manzara, sadece çocukların davranış farkını değil, aynı zamanda ebeveyn tutumlarının ve kültürel yaklaşımlarının ne denli belirleyici olduğunu gösteriyor.

Dışarıdan bakıldığında modern ve “eğitimli” görünen bu ebeveynler, çocuklarıyla otoriter ve zorlayıcı bir ilişki kuruyor. Sürekli "ayar verme," ceza-ödül mekanizmalarıyla çocuğu kontrol etme çabaları, doğal ve sağlıklı bir iletişimin önünde büyük bir engel oluşturuyor. Oysa sağlıklı ebeveynlik, çocuğu kontrol etmekten ziyade, onun iç dünyasını anlamayı ve duygusal ihtiyaçlarını karşılamayı gerektirir.

Sağlıklı Ebeveynlik Aslında Nedir?

Ebeveynlik becerisi, sadece çocuk yetiştirmeyle sınırlı değildir. Asıl temel, eşler arasındaki sağlıklı ilişki ve bireyin kendi iç dünyasını tanıma becerisidir. Kendi duygularını yönetemeyen, eşiyle sağlam bir bağ kuramayan bir ebeveynin, çocuğuna güvenli bir ortam sunması beklenemez.

Yani Doğan Cüceloğlu’nun dediği gibi “iyi bir karı koca olamayan iyi bir anne baba olamaz.”

Anne babaların kendileriyle, birbirleriyle ve çevreleriyle olan ilişkileri çocukları için rol modeldir. Sürekli kavgalı bir ortamda çocuk kendine alan açmak için aynı yolu izler ve bu sağlıksız ortam çocuğun iç dünyasına hitap etmez; yabancılaşma nedenidir.

Gözlediğim ve mesleğim dolayısıyla sık karşılaştığım bu ailelerdeki sohbetler, derinlikli konulardan çok, tüketim, statü ve gösteriş gibi yüzeysel meseleler ve dedikodular etrafında dönüyor. Bu durum, entelektüel ve kültürel derinlikten yoksun bir yaşam tarzının en belirgin göstergesidir.

Bu tablo, bireysel bir ebeveynlik hatasından çok, toplumsal bir sorunun yansımasıdır. Eğitim sistemimiz, eleştirel düşünce ve sorgulamadan uzak, ezbere dayalı ve tek tipleştirici bir yapıya sahip. Dünya, Eğitim 4.0 vizyonuyla sorgulayan, yaratıcı bireyler yetiştirmeye yönelirken, biz hala orta çağ zihniyetine sıkışmış durumdayız. Bu durum, bireylerin üniversite mezunu olsa bile, felsefe, sanat ve bilimsel bakış açısı gibi temel konularda sığ kalmasına neden oluyor. Bu kültürel açlık, aile yapısını derinden etkiliyor ve nesiller arası sağlıklı iletişimi sekteye uğratıyor.

Çözüm Yolları

Bu kısır döngüyü kırmak için atılması gereken adımlar sadece bireysel değil, toplumsal düzeyde olmalıdır:

Eğitim Reformu: Çocuklarımıza sadece bilgi yüklemek yerine, onları sorgulayan, araştıran ve yaratıcı bireyler olarak yetiştiren bir eğitim sistemine geçmeliyiz.

Aile Danışmanlığı: Aile danışmanlığı hizmetleri tüm topluma yaygınlaştırılmalı ve ailelere, sağlıklı iletişim, empati ve çatışma çözümü gibi konularda profesyonel destek sağlanmalıdır. Bu, yalnızca sorunları çözmek için değil, aynı zamanda sağlıklı ilişkileri güçlendirmek için de kritik öneme sahiptir.

Kültürel Dönüşüm: Felsefe, sanat ve bilim gibi evrensel değerleri benimseyen ve teşvik eden bir kültürel ortam yaratmalıyız.

Bireysel Gelişim: Her ebeveyn, kendi kişisel gelişimine yatırım yapmalı ve "çocuğumu nasıl yetiştiririm?" sorusundan önce, "kendimi nasıl yetiştiririm?" sorusuna odaklanmalıdır.

Unutulmamalıdır ki, bir toplumun geleceği, yetişkinlerin çocuklarıyla kurduğu ilişkinin kalitesine bağlıdır. Yalnızca bireyleri değil, tüm sistemi dönüştürerek, modern görüntünün arkasındaki kültürel sefalet tablosunu ortadan kaldırabilir ve gerçekten sağlıklı bir gelecek inşa edebiliriz.

Çocuğunuzu değil, kendinizi yetiştirin ki, sağlıklı ilişkiler kurabildiğiniz çocuğunuz sizi örnek alsın.