Hep de öyle oldu.

Bugün Pınar Gültekin’i katleden cani Cemal Metin Avcı’yı lanetleme günüdür ama benim içimden gelmiyor, çünkü yalandan yapıyoruz.

Hemen aklıma düşüveren Sibel, Özgecan, Şule, Münevver, Sevtap ve isimlerini sayamadığım yüzlerce genç kadın hunharca cinayetlere kurban gittikten sonra aynı şeyleri yaşıyoruz.

Sibel son olsun…

Özgecan son olsun…

Münevver son olsun…

….

….

Şimdi de Pınar Gültekin için ağıtlar yakıyoruz…

Ama son olmuyor işte!

Bir süre sonra Pınar’ı unutup ve ardından yeni isimlere ağlarken, hiç ne kadar samimiyiz diye düşünüyor muyuz?

İlgili bakanlık, kadın ve erkek dernekleri, Müslüman, Gayri Müslüm, maço, feminist kim varsa olayı lanetleyip caninin en ağır şekilde cezalandırılmasını istiyoruz.

Hatta kısas hukukunu bile dillendiriyoruz.

Ardından ama fakat lakin gibi cümlelerle konuyu sulandırıyoruz.

Ama orada ne işi vardı?

Fakat öyle de giyinilir mi?

Lakin örtüsüz kadın perdesiz ev gibidir.

Yani sabi yaşta bir kız evlenebilir diyen kadına karşı çıkmıyoruz.

Yani üvey torun dedesine helaldir diyen sapık anlayışa dur demiyoruz.

Yani islam dinini insanlaşmaktan uzaklaştıran, erkekleştiren anlayışa hayır demiyoruz.

Yani ya toprağın ya benimsin diyenlere çüşş demiyoruz.

Yani kadını mal gören ahlakı ret edemiyoruz.

Yani cenneti hurilerden ibaret olarak tasvir eden dinsi sapıkları dinliyoruz.

Yani kadın - sıpa - sopa üçlemesini bir matah gibi ifade eden magandalara hastir çekmiyoruz.

İstanbul sözleşmesinin içeriğini bilenler ile bilmeyenlerin yaptığı kayıkçı kavgasını izliyoruz.

Yani toplum olarak beş dakika bile insan olmayı bilmiyoruz.

Yani kadını ile erkeği ile samimi değiliz!

Belki de biraz sonra ekranlara düşecek olan bir kadın cinayeti haberi unutturana kadar, Pınar Gültekin’in katledilmesini lanetleyelim.