Çok uzun bir sessizliğin ardından yazıyorum sizlere, kıymetli okurlarım.

Gündelik hayatın koşturmacasına uygun adımda, soluk soluğa bir tempo ile kapıldığımız gerçeği; sizleri sevdiğiniz birçok şeyden alıkoyduğu gibi, beni de yazmaktan alıkoyabiliyor çoğu zaman.
Aslında bu uzun sessizlik bir suskunluk değilmiş; kalemin yeniden can bulması için gereken bir durgunlukmuş. Rabbim, bazen kalbimizi dinlendirmek için bizi susturur, bazen de bizi yalnızlığa ve tefekkür etmeye çeker ki kelimeler tekrar O’na dönsün… Benim sessizliğim de böyleydi. Ne kelimeleri unuttum ne de yazmayı… Sadece kalbimin pasını silmek için biraz sustum. Ve şimdi yeniden dönüyorum.

Bugün bana tekrar yazabilme imkânı ve ufku veren Hazreti Allah Azze ve Celle’ye hamdü senalar olsun.

Modern hayatın kiri ve pası üstüme, başıma sinmiş hâlde yazıyorum.

Ama bir kez daha hamd olsun ki; ne kalemimize ne de gönlümüze sinmesine müsaade etmeyen dostlarla etrafımızı donatmış Yüce Allah.

Evet, daha fazla uzatmadan konumuza bir giriş yapacak olursak, sizlere bu yazımda sevdiğimiz herkesle cennette birlikte olamayacağımızı anlatacağım.

Evet, acı ama bu gerçeği yüzünüze bir tokat gibi çarpmaya gayret edecek cümlelerim.

Hayatta çoğu zaman bazı gerçeklerle yüzleşmeyi reddeder insan — benim de yaptığım gibi…

Ama bugün sizlerden bir farkım olarak, gerçekleri yazan taraftayım.

Rabbim, her daim doğru tarafta olmayı nasip etsin.

Evet, konumuza dönecek olursak…

Hud Suresi’nde Cenâb-ı Allah bizlere Hz. Nuh’un kıssasından bahseder.

Hazreti Nuh aleyhisselâm, kavmini yalnızca Allah’a iman etmeleri konusunda tebliğde bulunur.

Fakat kavmi, Allah’ın rahmetinden nasibini almamakta direnir.

Ve Allah Azze ve Celle, Nuh aleyhisselâma bir gemi inşa etmesini emreder.

Tabii kavmi, Hazreti Nuh ile dalga geçer; içlerinde — acı ama gerçek — karısı ve oğlu da vardır.

Gemi biter, tufan başlar ve Hazreti Nuh oğluna seslenir:

“Ey yavrucuğum! Bizimle birlikte bin, kâfirlerle beraber olma!” (Hûd, 42)

Ama oğlu inat ve kibirle:

“Ben bir dağa sığınırım, beni sudan korur.” der.

Sonra dalga araya girer ve oğlu boğulur.

Bunun üzerine Nuh aleyhisselâm üzülür ve Yüce Allah’a şöyle der:

“Rabbim! Oğlum da benim ailemdendi.”

Gönlümüzde zerre miktarı şüphe olmadan her şeyi hakkıyla bildiğine iman ettiğimiz Hazreti Allah Azze ve Celle buyurur:

“Ey Nuh! O senin ailenden değildir; çünkü o, salih olmayan bir ameldir.” (Hûd, 46)

Şüphesiz Allah her şeyi hakkıyla bilendir.

Evet… Her sevdiğimizle cennette birlikte olamayacağız.

Evet, üzücü bir gerçekle yüzleşmenin hüznü ciğerimi parça parça etmiş olsa da, hiç durmadan sevdiklerim için çabalamaya ant içtiğimi bilmenizi isterim.

Kimseyi ömrüm boyunca yolda bırakmadığım gibi, sevdiklerime de hakkı ve sabrı tavsiye etmekten geri durmayacağım.

Bu yazımızın sonuna gelirken, gelin birlikte bir söz verelim:

Sevdiğimiz ve seveceğimiz herkese — kim olursa olsun — yakalarına yapışıp hakkı ve sabrı tavsiye etmekten geri durmayacağımıza dair ahitleşelim.

Evet, ve ahitleştik…

Kabul ediyorum.

Cennette görüşmek temennisi ve duasıyla…

Vesselâm.